W artykule zaprezentowano analizę zastosowania modelowania informacji o budynkach (Building Information Modeling, BIM) oraz towarzyszących mu standardów w ochronie i rewitalizacji obiektów zabytkowych na przykładzie projektu adaptacji i modernizacji fabryki Lilpop, Rau i Loewenstein w Warszawie. Przedstawiono, jak specyficzne dla ochrony zabytków opracowania z powodzeniem włączono do projektu przygotowywanego zgodnie z wymogami metodyki BIM oraz omówiono kwestie niezrealizowanych celów i napotkanych problemów organizacyjnych i technicznych. Kluczowe wnioski wskazują na ograniczenia obecnej metodyki BIM oraz implementacji standardu Industry Foundation Classes (IFC) w środowisku Autodesk Revit w zakresie dokładnego odwzorowania stanu zachowania budynków zabytkowych, a także brak możliwości pełnej integracji przygotowanych materiałów badawczych z modelem BIM. Tym samym zachodzi konieczność opracowania zaawansowanego modelu informacyjnego dostosowanego do potrzeb projektów dotyczących dziedzictwa architektonicznego oraz istnieją obszary, które wymagają ulepszeń w obecnej organizacji danych opartej na standardzie IFC. Rozwój takiego modelu jest kluczowy dla wspierania działań związanych z ochroną i rewitalizacją budynków zabytkowych. Ułatwi on dostęp do danych historycznych, artystycznych i naukowych, co doprowadzi do skuteczniejszych ocen i zaleceń dotyczących dziedzictwa. Proponowane podejście ma na celu optymalizację podejmowania decyzji oraz współpracy między architektami, specjalistami ds. ochrony dziedzictwa i ekspertami BIM w zarządzaniu i ochronie historycznych struktur. Ponadto w tekście omówiono szczególne wyzwania napotkane podczas realizacji projektu, takie jak utrzymanie konwencji nazewnictwa, typologii i podziału elementów oraz integrację materiałów badawczych z modelem BIM.