Miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego są podstawowym narzędziem służącym realizacji polityki przestrzennej. Zgodnie z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym celem ich sporządzania jest zapewnienie harmonijnego rozwoju gmin, z uwzględnieniem potrzeb i możliwości mieszkańców oraz samorządu. Zaproponowana w planie zagospodarowania infrastruktura drogowa może być czynnikiem wyraźnie kreślącym ład przestrzenny na terenach stref podmiejskich. Jednak jej realizacja związana jest z poważnymi wydatkami po stronie gminy ze względu na konieczność wykupu działek przeznaczonych pod budowę sieci drogowej. W artykule podjęto próbę analizy podmiejskiej strefy Warszawy w rejonie gminy Lesznowola pod kątem stopnia realizacji jednego z uchwalonych miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Skoncentrowano się na zapisach dotyczących infrastruktury drogowej i działaniach podjętych przez gminę w celu wprowadzenia planu w życie. W ramach badania porównano powierzchnię dróg gminnych i planowanych, koszty rozbudowy infrastruktury, a także wydatki przewidywane oraz faktyczny i prognozowany przyrost liczby ludności. Dane dotyczące konkretnego planu zestawiono z danymi dla całej gminy i kraju.