Artykuł uzupełnia obecne w literaturze analizy warszawskiego pałacu Mniszchów o kontekst nie tylko architektury francuskiej – gdzie pojawił się m.in. dach mansardowy - ale jednocześnie wskazuje na znaczenie pałaców osiemnastowiecznych w Polsce jako istotnego punktu odniesienia twórców saksońskich. Warszawska rezydencja Mniszcha wprowadzała w stolicy dyspozycje wnętrz i konstrukcje dachów mansardowych, tworząc wyjątkową przestrzeń ceremonialną, która miała charakter manifestacji politycznej, wiążącej marszałka wielkiego koronnego z dworem Wettynów. Analizy porównawcze pałaców francuskich czy rezydencji magnackich w Rzeczpospolitej pozwalają jednak zauważyć różnorodność inspiracji kształtujących warszawskie środowisko architektów i fundatorów, oparte na rozwiązaniach funkcjonujących w Rzeczpospolitej.