Walter Gropius już w 1919 roku, w Manifeście, określającym idee i kierunki rozwoju Bauhausu, kładł szczególny nacisk na renesans rzemiosła. Jednocześnie powszechnie znane są jego podglądy na standaryzację i prefabrykację, których również był entuzjastą. Te z pozoru dwa sprzeczne pomysły na kształtowanie architektury znalazły swoje odzwierciedlenie w „stylu Bauhausu” (jakkolwiek sam Gropius od tego terminu się odżegnywał). Artykuł podejmuje próbę analizy współistnienia bauhausowskiej idei powrotu do rzemiosła oraz prefabrykacji zwłaszcza w kontekście współczesnych potrzeb użytkowników i rozwoju technologii budowlanej. Dziś, podobnie jak 100 lat temu zapotrzebowanie na dostępne budownictwo mieszkaniowe kieruje zainteresowanie decydentów oraz coraz częściej także projektantów w stronę rozwiązań prefabrykowanych. W Polsce prefabrykacja wciąż kojarzy się nie najlepiej. Po latach masowej produkcji budynków w „fabrykach domów” i późniejszej negacji rozwiązań prefabrykowanych i ustandaryzowanych, wciąż podchodzimy do nich nieufnie. Jednocześnie sytuacja na rynku mieszkaniowym związana z kosztami wznoszenia obiektów wymaga rozwiązań, wśród których prefabrykacja jest być może tylko jednym z możliwych, ale na pewno wartym rozważenia. W tym kontekście uzasadnione wydaje się prześledzenie poglądów, założeń i idei przedstawianych przez twórcę Bauhausu, które związane są z technologią budowlaną. Warto zadać sobie pytanie, jaką lekcję możemy dziś odebrać od Waltera Gropiusa i jego współpracowników, tak aby kształtowana przez nas architektura była dobra i również dostępna.