W 1951 roku periodyk „Miasto” opublikował artykuł autorstwa Tadeusza Tołwińskiego Przebudowa dzielnic śródmiejskich Krakowa nowoczesnego. Koncepcja rozwiązań urbanistycznych centrum Krakowa okazała się być ostatnią pracą profesora, przedstawioną szerszemu gronu tuż po jego śmierci. Przewidując szybki rozwój miasta Tołwiński przygotował plan regulacyjny: zdefiniował zasięg dzielnic śródmiejskich, zaprezentował propozycję szeregu zabiegów korygujących układ urbanistyczny, skupiając się przede wszystkim na uporządkowaniu i pozyskaniu terenów zielonych, przebudowie trakcji kolejowych i ukształtowaniu arterii komunikacyjnych. Plan ten wpisuje się w szereg przemyśleń profesora, opublikowanych w latach 30. XX wieku w jego monumentalnym dziele Urbanistyka. Uwzględnia również wcześniejsze propozycje rozwiązań przestrzennych dla Krakowa, począwszy od pierwszych prób ukształtowania charakteru miasta, czyli do założeń konkursu na plan regulacyjny Wielkiego Krakowa ogłoszonego w 1909 roku, poprzez tzw. „Plan Dziewońskiego” z końca lat 30., aż do rozwiązań proponowanych przez okupanta na początku lat 40. XX wieku. Mimo, że propozycję Tołwińskiego zrealizowano tylko fragmentarycznie, wpłynęła ona na kształtowanie kolejnej koncepcji autorstwa Anny Ptaszyckiej i odcisnęła piętno na późniejszym rozwoju miasta.